Vandaag zijn we met de NVL onderweg naar Colmar-Berg, een plaatsje in het kanton Mersch waar onder andere de groothertogelijke familie het kasteel Berg bewonen. Daar gaan we vandaag niet op bezoek. We zijn vandaag te gast bij de bandenfabriek van Goodyear, die sinds eind jaren veertig van de vorige eeuw zijn Europese basis heeft voor de productie van banden.
Bij aankomst zie ik het groepje gasten bij de poort wachten tot we worden meegenomen op een wel heel interessante rondleiding. Op 31 januari 1951 rolde de eerste band van de productielijn met inmiddels meer dan 125 miljoen volgelingen in de afgelopen 70 jaar. We zijn nieuwsgierig hoe dat proces precies in zijn werk gaat en we worden niet teleurgesteld.
We worden verwelkomd door onze gidsen Timo en Hans. Onder het genot van een echt Nederlandse stroopwafel met iets te drinken, krijgen we de laatste veiligheidsinstructies uitgelegd. We mogen speciale veiligheidsschoenen aan, krijgen een fluorescerend hesje aan en krijgen een gehoorbeschermer met communicatie uitgereikt. De instructies zijn kort gezegd: kom nergens aan, blijf binnen de paden en luister goed naar de gids.
Eenmaal in de fabriekshal ruik je gelijk waar het hier om gaat, namelijk rubber. Tonnen vellen van rubber liggen hier te wachten om te worden vermalen, vermengd en omgevormd tot wat uiteindelijk moet leiden tot een band. We mogen het ruwe rubber even aanraken, maar het voelt totaal niet als de autoband die we kennen.
Er is veel werk voor nodig. Zo spelen temperatuur en het mengen van de verschillende stoffen een cruciale rol. Een verkeerd mengsel of een verkeerde temperatuur kan leiden tot een slecht resultaat, dus worden deze nauwlettend in de gaten gehouden. Afhankelijk van de eisen die aan de band worden gesteld, verandert de samenstelling en temperatuur. Als laatste stap is het vulkanisatieproces, waar de band zijn vorm krijgt en elasticiteit.
We zijn onder de indruk van het machinepark dat hier 24/7 staat te stampen, te rollen, te verwarmen, maar vooral bezig is te bakken, zoals de gidsen het noemen. Als we al onder de indruk waren van de vrachtwagenbanden die zo’n 60 kg wegen, dan vallen onze monden open als we bij de echte grote jongens aankomen. In dit gedeelte van de fabriek worden banden gemaakt die meer dan 1,2 ton wegen en die een baktijd van acht uur hebben.
De tour duurde ongeveer anderhalf uur en we zijn een stuk wijzer geworden. Waarvoor dank, Timo en Hans, dat jullie ons dit wilden tonen. Onder onze gasten leeft vooral een stuk bewustwording. Niemand realiseerde zich voorheen wat er nodig was aan werkzaamheden als we het hebben over die zwarte sloffen onder onze auto.
