Fotograaf

In deze rubriek spreekt de NVL met Nederlanders die in Luxemburg wonen en/of werken. Zij hebben vaak een bijzonder verhaal dat we graag met onze lezers willen delen. Als eerste in deze rubriek, Raoul Somers. Een fotograaf met een bijzondere kijk.

Vertel even in het kort iets over jezelf?
Ik ben geboren in 1966 en mijn wieg stond in Amstelveen. Na het doorlopen van de lagere school volgde de MAVO  met aansluitend de HAVO.
Al vanaf mijn vroege jeugd liep ik met camera’s rond. Je kunt het zien als een soort virus dat ik heb opgelopen en dat nooit meer is verdwenen.

Wat ben je na je school gaan doen?
Amsterdam had velen fotografen, waarvan enkele van grote naam. Ik heb bij enkele van hen mogen werken. Als laborant werkte ik mee in de donkere kamer en hielp regelmatig mee bij fashion shoots.

Vervolgens ben ik assistent fotograaf geweest en heb ik andere aspecten van het vak leren kennen. En zo ben ik als het ware het vak ingerold. Met de kennis die ik had en de ervaring die ik had opgedaan, heb ik diverse fotostudio’s in Nederland gehad. Daarin ontbrak een school voor fotografie zelfs niet. Ik ademde en adem nog steeds fotografie.

Wat bracht jou naar Luxemburg?
Dat is een verhaal van de romantiek. Op een huwelijksfeest in Luxemburg heb ik mijn inmiddels ex-vrouw Rosa leren kennen. Van het een kwam het ander en we raakten verliefd. Zij woonde echter in Brussel en ik in Amstelveen. Noodgedwongen een relatie op afstand dus.

‘Luxemburg is geen land’

Maar een lange afstandsrelatie is eigenlijk geen relatie. Daarom besloten we om ons hier in Luxemburg te vestigen. In 1999 zijn we getrouwd en vanaf dat moment woon ik dus in Luxemburg. Mijn vrienden verklaarden me toen voor gek. ‘Luxemburg is geen land’ zeiden ze gekscherend. Het is er saai en je stopt er alleen voor de sigaretten en de goedkope benzine.

 Je hebt toch de stap gemaakt. Hoe deed je dat met je bestaande klanten?
Ja inderdaad, ik heb de stap gemaakt. Met een aantal grote klanten zoals het KNMI, lukte het deze aan te houden. Ik moest daarvoor wel regelmatig naar Nederland. Gelijk een mooi excuus om weer even in Nederland te zijn. Tevens was het ook de opkomst van het digitale tijdperk. Het werd opeens mogelijk om foto’s via een stick, een CD of zelfs iets later met een 56kb modem via het internet aan te leveren.

Was het opstarten in Luxemburg moeilijk?
Een jaar voor mijn vertrek heb ik mij goed geïnformeerd over het land. Vooral over hoe hier zaken worden gedaan. Daarnaast heb ik me verdiept in mensen die wellicht “belangrijk” zouden kunnen zijn om ze vervolgens op te zoeken.

Wij Nederlanders hebben een goede naam
We komen op tijd en doen wat we belioven

Gewoon als nuchter persoon overal naar binnen gestapt om me even voor te stellen. Vergeet niet dat wij Nederlanders een goede naam hebben. We komen op tijd en we doen wat we beloven. Die methode klinkt haast pre-internet, maar persoonlijk contact werkt en is dus erg belangrijk.

Wat was je eerste grote opdracht?
Hier in Luxemburg bedoel je? Die was voor de Luxemburgse staat en het Palais Grand Ducal. Met de aanstelling van Henri als groothertog ben ik benaderd om de ceremonie vast te leggen. De foto’s zijn onder andere vastgelegd voor het archief van Luxemburg.

Dankzij dit succes zijn er meer opdrachten gekomen vanuit de Luxemburgse staat. De vastlegging van het huwelijk van Guillaume met zijn vrouw Stephanie in 2012 is ook van mijn hand. En recent nog bij Guillaume, waarbij hij officieel een aantal taken van zijn vader heeft overgenomen.

Heb je een eigen studio?
Ja. Mijn eerste studio was niet erg succesvol. Het was gesitueerd op een eerste etage en dat werkte simpelweg niet. Daarna ben ik verhuisd naar Limpertsberg waar ik 18 jaar heb gewerkt. Altijd hard aan de weg getimmerd en inmiddels een mooi bedrijf opgebouwd.

Een studio op de eerste etage werkt niet

 Sinds kort is er een prachtige nieuwe studio geopend onder de naam House of Photography by Raoul Somers in Strassen. Ingericht voor de volgende generatie fotografen. Zelf doe ik nu voornamelijk werk voor de grote gevestigde bedrijven in Luxemburg. Neemt niet weg dat ik met veel plezier familiesessie portrateer. Dus wat dat aangaat is iedereen welkom voor een bezoekje.

Wil je verder nog iets kwijt?
Even over mijn jongens. Rosa en ik, wij hebben drie geweldige zonen gekregen. Alessio, Liam en Lorenzo. Ben reuzetrots op ze. Na wat korte avonturen op Luxemburgse scholen zijn ze terecht gekomen op de Europese school. Dat bleek uiteindelijk een betere keuze voor hen. Ik zie met vertrouwen hun toekomst tegemoet.

Meer werk van Raoul is te bewonderen op zijn site raoulsomers.com