Onderweg naar de Cinémathèque bekruipt me toch een beetje een onbehagelijk gevoel. De terrassen puilen uit en iedereen geniet van een heerlijk zomers drankje. Het is een prachtige voorjaarsdag en het voelt haast zomers aan.

 “Gaan ze wel komen met dit weer?”
“Jawel jôh, filmliefhebbers gaan ook met goed weer naar de bioscoop.”

De NVL heeft, in samenwerking met de Cinémathèque, een avond geregeld in de monumentale bioscoop aan de Place du Théâtre. Een van de beste thrillers van Nederlandse bodem wordt in gerestaureerde versie opnieuw vertoond.

Als we aankomen lopen blijken de gedachten van mijn partner juist te zijn. Een redelijk groepje Nederlanders heeft zich verzamelt voor de deuren van de bioscoop. Opgelucht groet ik een aantal van hen.

Het gebouw heeft een uitstraling van hoe bioscopen vroeger waren. Iemand met een goede neus kan het celluloid ruiken van de 35mm-films die hier ooit hebben gedraaid. We zijn haast een van de laatste groepen, want het gebouw wordt, net als de meeste films die worden vertoond, eind dit jaar gerestaureerd. Pas in 2029 gaat het weer open en ik ben ervan overtuigd dat het dan een van de mooiste theaters van Luxemburg zal zijn.

Op onze plek worden we in de fluwelen stoelen gezogen. Comfortabel liggen we schuin achterover en hebben we goed zicht op het grote scherm waar “The Vanishing” op af te lezen is.

“De zaal is goed gevuld.”
“Ja, leuk. En al die jongeren ook!”

Ze heeft gelijk. Dankzij leraren Nederlands op de Europese school mogen we ook een aantal jongeren verwelkomen, evenals een tiental vrienden van onze Vlaamse zustervereniging.

Dan neemt Boyd van Hoeij het woord om de achtergrond van de film toe te lichten. We mogen iets engs verwachten, dat wordt wel duidelijk gemaakt. En niet omdat het bloederig zal overkomen… maar dat de filmmakers spelen met onze inbeelding en het vooral gaat om hoe we de zaken die we niet zien zelf invullen.

Dan wordt het donker en muisstil in de zaal. De film rolt en iedereen wacht gespannen af hoe de film gaat aflopen. We gaan dit hier niet verklappen. Het is de moeite waard om de film zelf te gaan zien. De verhaallijn is verrassend en na 37 jaar nog steeds actueel.

Na afloop biedt de NVL een afsluitend drankje aan. Sommige praten nog na over wat ze hebben gezien, anderen nemen de kans waar om nog even gezellig bij te praten. Wij kijken tevreden terug op een geslaagde avond. Eenmaal buiten voelt het nog warm. De terrassen zijn nog steeds goed gevuld. Ze had gelijk. Filmliefhebbers komen ook als het mooi weer is.